ทัวร์เวียดนาม (ตอนที่ 1)

ทัวร์เวียดนาม (ตอนที่ 1)

เมื่อครั้งยังเป็นเด็กผมเคยเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วก้มหน้าลงมองไปจนสุดสายตา พรางคิดอยู่บ่อยๆ ว่า ขอบฟ้าผืนนี้ไปสิ้นสุดตรงไหน....คำถามนี้ตอนนั้น แม้ไอ้เพื่อนรักที่ดูจะมีแววฉลาดหลักแหลมท่าทางอนาคตไกลมากที่สุดในกลุ่ม ก็มิอาจตอบให้ผมหายข้องใจได้...นั่นก็แสดงว่า ผมมีเพื่อนที่ไอคิวพอๆ กัน สมควรคบหากันเป็นเพื่อนรักกันได้ต่อไป

พอโตขึ้นมาหน่อย ก็ต้องเข้าโรงเรียน ที่โรงเรียนมีเรื่องราวมากมายให้ได้เป็นความรู้เพิ่มมากขึ้นทุกวัน บางวันก็เป็นเรื่องสนุกๆ บางวันก็เป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่ที่เป็นเรื่องอยู่เกือบทุกๆ วัน คือการถูกคุณครูตี ถึงแม้ว่าผมจะมีศักดิ์ศรีเป็นถึงลูกของผู้มีอาชีพเดียวกันกับท่านที่ตีผมก็ตาม

ในโรงเรียนให้และยัดเยียดอะไรหลายๆ อย่างเข้ามาในสมองที่อัดแน่นไปด้วยขี้เลื่อยของผม และหนึ่งในสิ่งที่อัดเข้ามาก็คือ คำตอบที่ว่า ขอบฟ้านั้นไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นคำตอบที่ชวนให้ค้นหาต่อไป....

และถึงแม้ผมจะรู้ว่าขอบฟ้าไม่มีที่สิ้นสุด แต่ผมก็ยังอยากรู้ว่า แล้วไอ้ที่สุดสายตาโน่น ซึ่งผมยังไม่เคยเดินทางไปถึงนั้นมันเป็นอย่างไร จะมีผู้คนที่มีหน้าตา หรือพูดจาภาษาเดียวกันกับเราไหม ที่นั่นเขาจะกินข้าวเหมือนกันหรือเปล่า และจะมีภูเขา ทุ่งนา ท้องทะเลเหมือนที่ผมเคยเห็นไหม...

แบ็คแพ็ค กับ บริษัททัวร์ 23 พฤษภาคม 2551 ณ สาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม หรือเรียกสั้นๆ แบบคุ้นๆ ว่า ประเทศเวียดนาม เพียงหนึ่งชั่วโมงเศษๆ จากสุวรรณภูมิ ผมก็ได้มาเตร็ดเตร่ป้วนเปี้ยนอยู่สนามบินนอยใบ (Noi Bai) ของเมืองฮานอย เมืองหลวงที่มีความเป็นมายาวนานของประเทศเวียดนาม อย่างสบายๆ

ที่บอกว่า อย่างสบายๆ เพราะว่าทริปการเดินทางออกต่างประเทศทริปนี้ ผมเลือกใช้บริการของบริษัททัวร์ครับ และบริษัทที่ผมเลือกนั้นก็คือ บริษัทเพื่อนท่องเที่ยว (www.friendtravelthai.com) ตามปกติแล้วการเดินทางของผมมักจะเป็นไปในลักษณะ แบ็คแพ็คมากกว่า ประมาณว่าอยากไปไหนก็ไป ไปเรื่อยๆ ถูกใจที่ไหนก็อยู่นานหน่อย ที่สำคัญต้องประหยัด

เพราะปีๆ หนึ่งเดินทางบ่อยสะตุ้งสตางค์ก็ต้องหมดไปกับเรื่องเดินทาง การเดินทางแบบประหยัดจึงเป็นทางที่ต้องเลือก ไม่เช่นนั้นรับรองเดือนทั้งเดือนคงต้องรับประทานแกลบคั่วเกลือแหงมๆ

แต่ทริปนี้ผมลองคำนวนดูแล้ว ระหว่างการเดินทางแบบ แบ็คแพ็ค กับ ใช้บริการของบริษัททัวร์ ราคาที่สรุปได้นั้นต่างกันค่อนข้างเยอะ ไปกับบริษัททัวร์จะประหยัดคุ้มค่ากว่ามาก ทั้งในเรื่องของการประหยัดเวลา และค่าใช้จ่าย เนื่องจากบริษัททัวร์เขาจะมีคอนแทร็คราคาพิเศษ ถูกกว่าเราจองเอง แถมสะดวกสบายไปไหนมาไหนไม่ต้องกลัวหลง มีไกด์นำเที่ยวแบบพูดภาษาไทยคล่องปร๋อ ถ้าเป็นทริปประเทศเวียดนามอย่างที่ผมกำลังเดินทางอยู่นี่ สะดวกกว่าเดินย่ำต๊อกไปเอง

เพียงแต่การเดินทางร่วมกับผู้ร่วมทริปคนอื่นนั้น เราต้องเคารพเวลาสักหน่อย อย่าทำให้คนอื่นเขารอคอยเราเท่านั้นเอง แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นคุ้มค่ากว่า เช่น การได้มิตรภาพใหม่ การได้รับความรู้จากไกด์ท้องถิ่น ที่สามารถเล่าเรื่องราวที่เราสงสัยอยากรู้ได้แบบเจาะลึก ซึ่งเรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปหลายๆ เรื่องก็ได้มาจากไกด์สาวน่ารักๆ ชาวเวียดนามที่มีชื่อว่า น้องจินดา รวมทั้งความปลอดภัยแบบหายห่วงไปได้เลย

เรื่องเสียวๆ ข้างถนน ประเทศเวียดนาม รถบัสมารับคณะทัวร์ที่พึ่งลงมาจากเครื่องบิน พร้อมแล้วเดินหน้าออกจากสนามบินนอยใบ (Noi Bai) มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองฮานอย พรางมีเสียงแตรที่คนขับกดบ่อยๆ ถี่ๆ นี่ ถ้าเป็นเมืองไทย คงมีเรื่องกันแล้ว เพื่อนใหม่ในคณะทัวร์ทัวร์เอ่ยพร้อมรอยยิ้มตลกๆ

เป็นเรื่องแปลกหูอยู่เสมอสำหรับใครที่เคยเดินทางมาประเทศเวียดนามเป็นครั้งแรก เสียงแตรจากรถทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ หรือรถมอเตอร์ไซต์ บนท้องถนนจะดังควบคู่ไปกับเสียงเครื่องยนต์ รถเกือบทุกคันจะกดแตรบ่อยๆ โดยเฉพาะคันหลังที่ต้องการแซงคันหน้า โดยน้องจินดาเล่าให้ฟังว่า เพื่อความปลอดภัย คันหน้าจะได้รู้ว่ารถคันที่อยู่ด้านหลังกำลังจะแซง หรือว่ามีรถอยู่ด้านหลังนะ ให้ขับระวังๆ หน่อย อะไรประมาณนั้น

ตอนแรกผมรู้สึกไม่คุ้นเอาเสียเลยกับเสียงแตรลั่นถนน แต่พอเวลาผ่านไปสักระยะกลับรู้สึกว่า เป็นเสน่อย่างหนึ่งที่บ้านเราไม่มี ที่ฮานอยไม่มีบรรยากาศแบบบ้านเราที่เวลาคนขับไม่พอใจรถคันไหน ก็มักจะเร่งความเร็วขึ้นไปขับคู่ เพื่อหวังสมองหน้าให้อีกฝ่ายรับทราบว่า...ตรู ไม่พอใจแล้วนะ... รับรองครับว่าพฤติกรรมอย่างนี้ที่ฮานอยไม่มี

ผมสังเกตถึงรูปแบการขับรถ และสัญญาณจราจร  ในเมืองฮานอยนี้ค่อนข้างล้าสมัยกว่าบ้านเรา ไฟเขียวไฟแดงก็มีไม่ค่อยมากนัก วงเวียนก็ดูไม่ค่อยออกว่าจะให้รถวิ่งไปทางไหน บัสเลนส์ แท็กซี่เลนส์ ไม่ต้องจับจองให้วุ่นวาย ให้วิ่งรวมกันไปอย่างนั้นแหละ ดูเหมือนระเบียบรูปแบบ ความทันสมัยจะสู้บ้านเราไม่ได้ 

แต่ขอโทษครับ น้องจินดาบอกว่า ที่ประเทศเวียดนามนี่ สถิติการเกิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับรถยนต์นั้นน้อยมากๆ บางวันแทบไม่เกิดเลย ทั้งนี้ก็เพราะการกดแตรของเขานี่แหละที่ช่วยลดอุบัติเหตุ รวมทั้งกฏหมายที่เข้มงวดเกี่ยวกับการจำกัดเรื่องความเร็ว..อืม เป็นไงล่ะครับ ประเทศที่ว่าล้าสมัยกว่าบ้านเรา แต่กลับมีเรื่องดีๆ ที่เราน่านำมาศึกษา

เร้าใจมากครับ การข้ามถนนที่เวียดนาม โดยเฉพาะในเมืองใหญ่อย่างฮานอย ตอนหลังได้ความรู้เพิ่มมาว่า การข้ามถนนที่นี่ นึกอยากข้ามก็ข้ามก็ข้ามไปเลย แต่ต้องเดินแบบอย่าหยุดนะ ถ้าหยุดแล้วคนขับรถเขาประมาณการผิดไป นั่นแหละจะเกิดเรื่อง ถ้าตัดสินใจเดินแล้วก็เดินไป อย่าหยุด หรือ ถอยหลัง .... สิ่งเหล่านี้เป็นความเคยชินของเขานี่ครับ จะว่าเขาผิดก็ไม่ถูกนัก ผมว่ามันเป็นวัฒนธรรมฏิบัติกันมามากกว่า

สุสานท่านโฮจิมินห์ สถานที่ท่องเที่ยวแห่งแรกที่ผมได้ไปชมในเวียดนามก็คือ สุสานท่านโฮจิมินห์ ผู้ซึ่งเป็นนักปฏิวัติชาวเวียดนาม และต่อมาได้รับตำแหน่งเป็นประธานาธิบดีแห่งสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม ท่านโฮจิมินห์ คือวีรบุรุษที่ชาวเวียดนามให้ความเคารพนับถือกันเป็นอย่างมาก เนื่องจากท่านเป็นผู้นำการต่อสู้เพื่อประกาศเอกราชจากฝรั่งเศสให้แก่ชาวเวียดนาม ท่านมีประวัติที่น่าสนใจ ซึ่งผมพอจะเก็บมาเล่าได้พอเป็นสังเขป ดังนี้

บริเวณสุสานท่านโฮจิมินห์ จะมีนักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชม และสักการะศพของท่านโฮจิมินห์กันอย่างหนาตาทุกวัน แต่ในหนึ่งสัปดาห์สุสานท่านโฮจิมินห์จะปิดทำการ 1 วัน โดยในช่วงที่ผมไปนั้นจะปิดในวันศุกร์ ก่อนไปนักท่องเที่ยวก็ควรตรวจสอบวันเวลาการเปิดทำการให้แน่นอนเสียก่อน จะได้ไม่เสียเที่ยวนะครับ

โปรดติดตาม ทัวร์เวียดนามในตอนต่อไปเร็วๆ นี้