จากหลวงพระบางถึงเชียงขวางแหล่งทุ่งไหหิน

  เมื่อพลิกฝ่ามือขึ้นมามองก็จะเริ่มเห็นลายเส้นบนฝ่ามือ พระท่านในอดีตไม่มีนาฬิกาดูเวลา ท่านจะใช้วิธีดูลายมือตัวเอง เมื่อแสงส่องเห็นลายมือบนฝ่ามือ

 ก็จะเตรียมตัวออกบินฑบาตร พระหลายองค์เริ่มเดินออกจากวัด ต่อแถวกันมาเป็นระเบียบ แสงแห่งวันใหม่กำลังจะมาเยือน

 วิถีชีวิตชาวบ้านตามถนนที่ทอดยาวผ่านบ้านเรือนที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ก็กำลังจะเริ่มขึ้นเช่นกัน ชีวิตยามเช้า ตลาดยามเช้า อาหารยามเช้า พ่อค้าแม่ขายยามเช้า

 บนถนนสักกะลินไม่เร่งร้อนเหมือนกรุงเทพฯที่ดูเหมือนจะเจริญ ผู้คนที่แห่งนี้ยังคงแต่งตัวงดงามตามแบบประเพณีที่สืบทอดกันมาของชนเผ่า

 ผู้คนนั่งคุกเขาบนเสื่อผืนงามที่ได้จากผลผลิตจากต้นไหลตามท้องทุ่งน้ำในธรรมชาติ หลายคนกำลังบรรจงปั่นข้าวเหนียวใส่ในบาตรพระ

 พระซึ่งมีสีเหลืองสีแห่งธงไชยในบวรพุทธศาสนาที่สืบทอดกันมาแต่ครั้งพุทธกาล มารับบาตรโปรดญาติโยม ส่วนกับข้าวจะตามไปที่วัดในตอนหลัง

ครับ.......นี้เป็นเพียงฉากแรกๆของเมืองหลวงพระบาง ที่นักเดินทางอย่างเราๆได้มาสัมผัสกับความงดงามทางประเพณีวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน

หลวงพระบางเป็นเมืองเก่าแก่ของสาธารณะประชาชนลาวมาแต่เก่าก่อน มีแม่น้ำโขงอยู่ด้านเหนือ แม่น้ำคานไหลโอบตัวเมือง ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศ

แต่เดิมเป็นเมืองหลวงต่อมาภายหลัง พระมหากษัตริย์ที่มีพระนามว่า พระเจ้าไชยเชษฐาธิราช ได้เป็นผู้เริ่มต้นย้ายเมืองหลวง มาอยู่ที่เมืองเวียงจันทร์ ส่วนสาเหตุที่ว่า

ทำไมชื่อเมืองว่าหลวงพระบางนั้น ต้องขอท้าวความเดิม ไปยังกษัตริย์องค์ที่ยี่สิบสี่ คือ พญาฟ้างุ้ม ท่านเป็นกัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ทั้งยังได้ธิดากษัตริย์เขมรมาเป็นมเหสี

ท่านพ่อตาจึงได้พระราชทานพระพุทธรูปสำริด คือ พระบางเจ้า มาให้ประดิษฐานไว้เป็นศรีแก่พระนคร นับแต่ได้ พระองค์สำคัญมา

ท่านจึงได้เปลี่ยนชื่อเมืองจากเดิมเรียกว่าชวา หรือเชียงดง-เชียงทองตามภาษาในยุคอดีต มาเป็นหลวงพระบางตามนามของพระพุทธรูป

   ปัจจุบันหลวงพระบางยังคงไม่เจริญทางด้านวัตถุ ตามสมัยนิยมแบบตึกในไทยมากนัก แต่นี้แหละครับเป็นอีกกรณี ที่เป็นเสน่ห์ของเมืองแห่งนี้ ตอนนี้ผมลัดเลาะเกือบสุดปลายถนนอีกด้านหนึ่งของเมืองมายืนอยู่ที่ วัดเซียงทอง

วัดแห่งนี้มีความงดงามอลังการทางด้านจิตรกรรมกับสถาปัตยกรรม ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นศิลปะแบบลาวล้านช้างแท้ๆดังเดิม เป็นความงดงามที่แสดงให้เห็นถึงร่องรอยความยิ่งใหญ่ของอาณาจักรล้านช้าง

ความพิเศษของวัดนี้ ยังมีกระเบื้องโมเสกสีสวยสดใส บอกเล่าเรื่องราวในชาดกนิทานรวมถึงวิถีชีวิตพื้นบ้านอันผูกพันกับอาชีพทางการเกษตร

และยังมีรูปต้นโพธิ์ตรงฝาผนังด้านหลังสิม ส่วนในพื้นที่ ที่ไม่ไกลกันนักก็จะมีโรงราชรถที่มีลวดลายและพระพุทธรูปเก็บรักษาไว้

  ผมเดินชมอยู่ที่วัดเซียงทองไม่นาน ก็ถูกเรียกมาขึ้นรถ เพื่อจะมุ่งหน้าสู่เมืองสำคัญอีกเมืองหนึ่งของประเทศนี้ แสงแดดที่แรงกล้ายังคงส่องนำทาง ถนนที่พอใช้ได้ให้ขับรถแบบมาราทอน บนทางที่ดีบ้างไม่ดีบ้าง หมายเลขหนึ่งสาม ไปยังจุดหมายทุ่งไหหิน

 ที่เมืองเชียงขวาง ผมใช้เวลาประมาณครึ่งวันบนเส้นทาง ที่ผ่านแหล่งน้ำ ผ่านที่ขายของป่า ผ่านหมู่บ้านผู้คนที่เป็นชาวเขา

 ไม่นานก็มาถึงท้องทุ่งที่มีหินรูปคล้ายไหอยู่อย่างมากมาย แสงของยามเย็นเริ่มมาเยี่ยมเยือน เราหลายคนเร่งบันทึกภาพ ภาพของหินบนท้องทุ่ง

ภาพของหินที่นักวิชาการ นักโบราณคดียังค้นหาคำตอบที่แน่นอนไม่ได้ ภาพแห่งปริศนายังคงต้องพิสูจน์และหาความจริงกันต่อไป

 เมื่อกลับมาถึงที่พักยามคำคืนมีคนเล่าให้ฟังว่าในไหบางไหเคยพบกระดูกผู้เสียชีวิต บางไหเคยพบเครื่องประดับ

บางไหมีรูปแกะสลักเป็นรูปคนข้างไห บางไหมีน้ำหนักเป็นตัน บางไหมีความกว้างประมาณหนึ่งเมตรครึ่ง บ้างว่าเดิมชนชาวขมุหรือเขมรเป็นผู้ขนขึ้นมา

 แต่ไม่ว่าผลสรุปของที่มาจะเป็นอย่างไรก็ตาม มนุษย์ขนหินที่มีน้ำหนักอย่างมากขึ้นมาทำไม ยังคงเป็นปริศนาต่อไป เหมือนดังอดีตในยุคสงครามเย็น(คอมมิวนิสต์)เอกสารทางราชการ ยังกล่าวไว้ว่าอีกฝั่งของลำน้ำโขงคือแดนลี้ลับ

ส่วนปัจจุบันจากยุคล่าอนานิคมสู่ยุคโลกาภิวัตน์ สถานที่แห่งนี้กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ มหัศจรรย์ไปอีกแห่งแล้วครับ ไม่ว่าผู้ใดได้มาประเทศแห่งนี้

สถานที่หลายแห่งทางประวัติศาตร์ยังคงอยู่ในสภาพที่น่าศึกษาเรียนรู้เรื่องราวในอดีต ที่เคยเจริญรุ่งเรืองและเสื่อมไปตามกาลเวลา ........

สงครามเคยผ่านมาแล้ว แล้วผ่านไป หลายพื้นที่ของเชียงขวางได้เก็บกู้ระเบิบออก ลูกระเบิด บางลูกถูกชาวบ้านนำไปเป็นรางข้าวหมู บางลูกนำไปเป็นเสายุ้งข้าว บางลูกนำไปผ่าเป็นเรือ และเมื่อเช้าวันใหม่มาเยือนรถก็เคลื่อนตัวออกห่างจากทุ่งไหหิน

  ผมหันหน้ากลับไปมองและยังนึกถึงคำที่ทางโลกตะวันตกกล่าวไว้ในเอกสาร คำว่า ลี้ลับ ลี้ลับ ก็ยังคงได้แต่หวังว่าความเปลี่ยนแปลงใดๆก็ตามให้เดินทางมาถึงที่แห่งนี้อย่าง

ช้าๆ....ช้าๆ... สบายดี.....(สวัสดี)...ไปเยอมาเยอ(ไปดีมาดี).... ขอขอบใจที่แลกน้ำลาย(ขอบคุณที่ได้สนทนากัน)..........สวัสดี