เขาแหลม แห่งเกาะช้างใต้

ยิ่งดูก็ยิ่งสนใจ จนอดที่จะถามเจ้าของภาพผู้ซึ่งกำลังขับรถอยู่ในขนะนั้นไม่ได้ว่า ถ่ายมาจากที่ไหนครับพี่...สวยจัง

ยอดเขาแหลม...เกาะช้าง ไป..เปล่า...พี่จะไปอีก พี่จืดตอบ และถามชักชวน ก่อนที่จะบรรยายถึงการเดินทางคร่าวๆ แต่ทรหด กว่าที่จะได้ภาพสวยๆ เหล่านี้มา

ปัจจุบันการข้ามเรือเฟอร์รีไปสู่เกาะช้างนั้นสะดวกสบาย นักท่องเที่ยวสามารถเลือกใช้บริการได้ตามสะดวก ท่าแรกนั้นคือ ท่าเรือเซ็นเตอร์พอยท์เฟอร์รี่ ออกจากท่าเรือแหลมงอบไปขึ้นที่ท่าเรือด่านเก่า อีกท่าหนึ่งคือ ท่าเรือเฟอร์รี่อ่าวธรรมชาติ ออกจากท่าเรือบ้านอ่าวธรรมชาติ ไปขึ้นเกาะช้างที่อ่าวสับปะรด วันนี้พวกเราเลือกใช้บริการของท่าเรือเฟอร์รี่อ่าวธรรมชาติ

เดินเท้าสู่ยอดเขาแหลม รถตู้พาหนะที่นำพาเรามาจากเมืองหลวง พาเรามาส่งที่หมู่บ้านสลักเพชร แถวนี้นอกจากเรียกว่าบ้านสลักเพชรแล้ว ชาวบ้านบนเกาะช้างยังเรียกบริเวณนี้ว่า เกาะช้างใต้ ส่วนเกาะช้างเหนือนั้นอยู่บริเวณหาดทรายขาว ซึ่งอยู่ค่อนไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะ

ถึงแม้ยอดเขาแหลมจะมีความสูงประมาณ 667 เมตร จากระดับน้ำทะเลปานกลาง แต่ก็มิใช่ว่าจะเป็นภูเขาที่สูงที่สุดของเกาะช้าง ยอดเขาที่สูงกว่าคือยอดเขาใหญ่ ว่ากันว่ามีความสูงประมาณ 700 เมตร ซึ่งสูงกว่ายอดเขาแหลมไปอีกหน่อย แต่ทางเส้นทางเดินขึ้น และการพักแรมบนยอดเขาค่อนข้างลำบากกว่าที่ยอดเขาแหลม ยอดเขาใหญ่จึงไม่เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยว

จากนี้พวกเราจะต้องเดินขึ้นเขากันเป็นระยะทางประมาณ 2 กิโลเมตร หากเป็นพื้นราบคงจะสบายมากแค่เพียง 2 กิโลเมตรคงใช้เวลาไม่มากนัก แต่เส้นทางสู่ยอดเขาแหลมนี้ แม้เพียงมองไปข้างหน้าก็ยังต้องแหงนหน้ามอง เวลานี้คงไม่มีอะไรดีกว่าการทำใจยอมรับความเหนื่อย เพื่อแลกกับการได้มาซึ่งภาพทิวทัศน์สวยๆ บนยอดเขาแหลม ที่ผมได้ดูเป็นกำลังใจเมื่อวันก่อนตัดสินใจมา

10.30 น. พวกเราทุกคนเริ่มออกเดิน เริ่มจากคนแรกนำเป้ขึ้นไว้บนหลังอย่างทะมัดทะแมง แล้วเดินล่วงหน้ารุดไปในราวป่ายาง คนที่สอง สาม สี่ ได้ทะยอยตามๆ กันไป จนสิ้นเสียงสืบเท้า ผม และพี่จืด จึงได้ค่อยๆ เดินตามไป (ความจริงแล้วผมไม่อยากให้เพื่อนร่วมทางเห็นความอ่อนแอของผม เลยเลือกที่จะเดินตาม...อิอิ)

ปฐมบทของเส้นทางนี้ จากหมู่บ้านสลักเพชรช่วงที่รถเข้ามาส่งได้นั้น สองข้างทางเป็นสวนมะพร้าว และสวนทุเรียน ช่วงปลายเดือนเมษายนอย่างนี้ ทุเรียนกำลังใกล้จะสุกเต็มที่ แต่ละลูกที่ห้อยโตงเตงนั้นช่างยั่วยวนน้ำลายเหนียวตอนนี้เหลือเกิน และเมื่อออกเดินก็เป็นเส้นทางเริ่มขึ้นเขาทันที ตรงนี้ดารดาษไปด้วยต้นยางพาราวัยรุ่นที่กำลังให้น้ำยางสีขาวจั๊วะ ข้นหวานมันด้วยหรือเปล่าไม่รู้พอดีไม่ได้ชิมมา...

นี่ขนาดเอาของที่ไม่จำเป็นออกไปตั้งเยอะแล้ว...ทำไมเป้มันยังหนักอยู่ก็ไม่รู้ ระหว่างนี้ผมนึกถึงตอนที่เดินขึ้นภูกระดึง ที่นั่นสะดวกกว่าเพราะมีลูกหาบช่วยแบก เราแค่เดินแบกกล้อง กับ กระเป๋าตังค์ แค่นั้นก็สบายแล้ว ถึงแม้ระยะทางจะยาวกว่านี้ก็ตาม แต่ทันใดนั้นอีกความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวแบบฉับพลัน

บางครั้งการมาเที่ยว หรือ มาสำรวจเส้นทางแบบลำบากๆ อย่างนี้ก็มีเรื่องดีอยู่เหมือนกันนะ ถึงแม้จะดูเหมือนยากลำบาก แต่มันก็คือการทดสอบพละกำลังของเรา แล้วยังเป็นการทดสอบสภาพจิตใจได้อกด้วย การเดินป่านั้นไม่จำเป็นต้องรีบเร่ง ค่อยๆ เดิน แต่อย่าพักนานนัก หลายต่อหลายอาจารย์เดินป่าได้สอนผมมาอย่างนี้

นอกจากผมจะใช้เป็นคติเตือนใจเวลาเดินป่าแล้ว ผมก็ยังปรับมาใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวันได้ว่า ควรดำเนินชีวิตไปด้วยความระมัดระวัง ไม่ประมาท และอย่าไปรอคอยโอกาส หรือ จมปรักอยู่กับอดีตอันแสนหวานที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา วันเวลาเป็นสิ่งมีค่า ณ วันนี้มีแรงมีพลังมีหนทางข้างหน้าให้ก้าวเดิน ก็จงก้าวเดิน ถึงแม้จะต้องพบอุปสรรค แต่เส้นทางแบบนี้ นั้นมักจะนำพาเราไปพบสิ่งที่สวยงามเสมอ...คงเพราะฤทธิ์ยาดมแน่ๆ ที่ทำให้ผมคิดได้อย่างนี้...

ว่าแล้วก็เดินต่อทั้งที่มือขวายังคงถือยาดมอยู่...ตอนนี้ผมเริ่มคิดถึงเพื่อนๆ ที่มาส่งผมเมื่อคืนว่ามันจะรู้มั๊ย ว่าเพื่อนคนหนึ่งที่ถูกส่งเมื่อคืนกำลังเหนื่อยแทบขาดใจ...

เส้นทางเดินป่าในช่วงแรกนี้มียุงบ้าง หากใครจะมา ขอแนะนำให้เตรียมพวกโลชั่น หรือ ตะไคร้หอมกันยุงมาด้วยจะดีและสะดวกมากๆ หากต้องเผชิญหน้ากับยุง แต่เมื่อพ้นช่วงแรกแล้วก็ไม่ค่อยเจอกันเท่าไร สงสัยยุงที่นี่คงจะบินขึ้นยอดเขาไม่ไหว หรือไม่ก็คงบินหลงป่ากลับบ้านไม่ถูกอะไรไปเทือกนั้น

สองชั่วโมงผ่านไป ช่างเป็นสองชั่วโมงที่ยาวนานและเป็นสองชั่วโมงที่ผมต้องเดินก้มหน้าดูเท้าตัวเองตลอด เส้นทางสู่ยอดเขาแหลมถึงแม้จะมีนักท่องเที่ยวเดินขึ้นมาชมทัศนียภาพที่สวยงามแบบ 360 องศา บ้างแล้ว แต่ก็ยังมีไม่มากนัก หนึ่งในนั้นก็รวมถึงพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ แห่งรายการ เนวิเกเตอร์ รวมอยู่ด้วย คิดถึงพี่ติ๊กของน้องๆ แล้วเลยทำให้มีกำลังใจเดินต่อ เผื่อว่านุ บางบ่อ จะไปยืนโพสท์ท่าเท่ๆ บนยอดเขาเหมือนกับพี่ติ๊กบ้าง คงได้เกิดกันละคราวนี้ (ไปเกิดใหม่)

หากสองชั่วโมงนี้เรามากันได้เพียงครึ่งทาง นั่นก็ประมาณว่าคงต้องใช้เวลาอีกสองชั่วโมงจึงจะถึงจุดหมาย พี่จืดเริ่มชวนน้องๆ ต้มกาแฟด้วยเตาแก๊สจิ๋วแบบพกพา สะดวกดีครับไม่ทำลายธรรมชาติด้วย ไม่ว่าฝนจะตกเปียกแฉะยังไงเราก็มีไฟจากแก๊สกระป๋อง ไม่ต้องหาฟืนมาก่อไฟ ถ้าดับไม่ดีอาจเป็นการเผาป่าถูกเจ้าหน้าป่าไม้จับอีกต่างหาก ไม่ถึง 5 นาที ก็ได้กินแล้วกาแฟหอมๆ

ทางเดินเริ่มชันมากขึ้น บางช่วงเป็นทางชันมากกว่า 45 องศา ผมพยามมองลอดยอดไม้ เพื่อดูว่ายอดเขาแหลมอยู่ตรงไหน และใกล้ถึงหรือยัง ในใจตอนนี้ผมสับสน บางครั้งก็อยากเห็นจุดหมายปลายทาง บางครั้งก็กลัวเห็นคำตอบแล้วจะเกิดอาการท้อ เลยไม่อยากจะไปเห็นมันว่าปลายทางจะอยู่ตรงไหน จะถึงหรือยัง คงเหมือนๆ กับชีวิตอีกนั่นแหละ ไม่มีใครรู้ชะตากรรม และวันสิ้นสุดของตนเอง หากทุกคนล่วงรู้ได้ โลกนี้คงปั่นป่วน หรือไม่ก็คงเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม ผมเลยหยุดการมองหายอดเขาแหลมไว้แต่เพียงเท่านี้ แล้วก้มหน้าเดินต่อไป พรางคิดถึงเพื่อนร่วมทางคนหนึ่ง หากเขาไม่ด่วนจากไปเสียก่อน วันนี้เราคงได้ร่วมเดินทางมาด้วยกัน...

พวกเราเดินและหยุดพักกันเป็นระยะ ในช่วงเกือบสุดท้ายเส้นทางรกมาก คงห่างการต้อนรับคนเดินทางมานาน เพื่อนที่เดินล่วงหน้าไปก่อน ต้องคอยส่งเสียงให้ผมเดินตามเป็นระยะ บางจุดแยกผมเกือบหลงทางหากผมตัดสินใจเดินไปเองโดยไม่ทันฟังเสียงของคนนำหน้า

บางจุดก่อนถึงยอดเขาแหลมมีจุดเปิดจากการถูกบดบังของกิ่งไม้ใบไม้ให้เราได้ชื่นชมทิวทัศน์เบื้องล่าง ซึ่งหากมองไปทางทิศตะวันตกสุดสายตา ก็จะเห็นหาดทรายขาว ที่นั่นคงครึกครื้นไปด้วยผู้คนและร้านค้าต่างๆ โดยต่างจากจุดที่ผมยืนอยู่อย่างสิ้นเชิง

พลังขาและกำลังใจเฮือกสุดท้าย ได้ส่งผมและสัมภาระติดหลังให้มาถึงยอดเขาแหลม ผมรู้สึกดีใจที่ได้มานั่งอยู่บนยอดเขาที่ได้ตั้งใจเดินขึ้นมาพิสูจน์จิตใจ มันเป็น 667 เมตรจากระดับน้ำทะเลที่สาหัสพอสมควรสำหรับคนเดินเท้าก้าวภูเขา

ผมนึกถึงอายุของตัวเองที่เพิ่มขึ้นทุกวัน แต่ตรงกันข้ามกับกำลังของแรงกายที่ถดถอยลงไป เมื่อหลายปีก่อนผมรู้สึกว่าร่างกายจะพร้อมมากนี้ มาวันนี้เวลาในการเดินเริ่มเปลี่ยนไป ต้องใช้เวลามากขึ้น มีความคิดสารตะมากขึ้น หรือการเดินทางครั้งนี้จะเป็นสัญญาณบอกผมว่า ผมอายุมากไปแล้วแล้ว...

ร่างกายอันบอบช้ำตอนนี้คงไม่นานน่าจะหายเป็นปกติได้ พวกเรานั่งคุยกันถึงจุดพักแรมคืนนี้ ว่าอยู่ถัดลงไปไม่ไกลนัก ที่นั่นมีจุดเปิด มีหน้าผาหินเป็นจุดชมวิว และมีต้นไม้ให้ผูกแปลนอนและยังเป็นจุดที่มีมวลหมอกมารวมตัวกันในตอนเช้า สรุปว่าเราต้องเดินทางต่อลงไปอีกหน่อยจึงจะถึงแคมป์ที่พัก

เมื่อมาถึงแคมป์ที่พักในเวลา 15.30 น. พวกเราทำแคมป์ที่พัก โดยการผูกแปล และขึงฟรายชีตกันฝนที่ทำทีท่าว่ากำลังจะมาเยือนในอีกไม่ช้า เพื่อนๆ น้องๆ ช่วยกันทำกับข้าวแบบง่ายที่แคมป์กลาง ดูทุกคนคล่องแคล่วว่องไว ไม่นานข้าวสวยร้อน และกับข้าวหอมๆ ก็ลอยมาเตะจมูก มันเป็นอาหารมื้ออร่อยมากที่สุดมื้อหนึ่งเท่าที่ผมได้เคยกินมา และจะเป็นมื้อที่น่าจดจำไปอีกนานเท่านาน

หลังมื้อเย็นระหว่างที่เรามารอคอยถ่ายภาพแสงสุดท้าย ผมนั่งมองทิวทัศน์เบื้องล่างทางทิศตะวันออกจะเห็นเป็นอ่าวบ้านสลักเพชรโค้งสวยงามมากๆ เห็นเรือกสวนของชาวบ้าน หลังคาบ้านหลายหลัง เรือที่กำลังวิ่งออกสู่ทะเลเป็นริ้วคลื่นยาววิ่งตามเรือ ด้านทิศใต้เป็นอ่าวบางเบ้า อ่าวนี้ค่อนข้างเงียบสงบสวยงามและอยู่ไม่ไกลจากสายตามากนัก

บนหน้าผานี้อากาศเย็นสบาย และน่าจะหนาวได้ในช่วงดึกของคืนนี้ และถ้าหากคืนนี้มีฝนตกลงมาผมก็จะถือเป็นความโชคดีที่ทำให้ผมได้อาบน้ำจากฟากฟ้า และถ้าอาบจนเรียบร้อยแล้วจะได้รองใส่ขวดไว้กินในวันพรุ่งนี้ช่วงเดินกลับ ผมคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ

แสงสุดท้ายของวันกำลังจะลาจากไปที่หลังภูเขาตรงหน้า จากสีแดงสดกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงดำคล้ำ ผมดีใจที่ได้เอ่ยคำว่า ลาก่อน ถึงแม้จะเป็นการเอื้อนเอ่ยในใจก็ตาม ดวงอาทิตย์และธรรมชาติซื่อสัตย์กับเราเสมอหากไม่ถูกรังแกก่อน ในวันพรุ่งนี้ก็จะมาให้เราได้เห็นใหม่ตามสัญญาที่ไม่ต้องพึ่งการสาบาน

ในช่วงค่ำอากาศเริ่มหนาว สายลมเริ่มโบกสบัดพัดแรง จากที่ผมนั่งอยู่บนลานหินก็เริ่มเอนนอนทั้งที่มันเป็นพื้นแข็ง การนอนทำให้ผมมองเห็นหมู่ดาวถนัดชัดเจนขึ้นโดยไม่ต้องแหงนหน้า พี่จืด และผมคุยกันถึงเรื่องราวการเดินทางในอดีต และการทำงานในอนาคต วิถีชีวิตของคนเขียนหนังสือ และถ่ายภาพ มีทางให้เลือกเดินไม่มากมายนัก แต่ก็ยังมีหลายๆ คนอยากจะก้าวเดิน

เศรษฐกิจในปัจจุบันไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้น การประหยัดอยู่ในวิสัยของทุกคนโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครมาบอกเตือน น้ำมันที่แพงขึ้น ต่อจากนี้เราจะเดินทางกันอย่างไร โลกที่ร้อนขึ้น แล้วเราจะปลูกต้นไม้แก้ปัญหากันทันไหม...โลกนี้ยังน่าอยู่อีกไหม...