น้ำตกโขะทะ ตอนแรก

No.4 Guest House      เอ็ด แม่ปิง พาเราไปพักผ่อนเพื่อฆ่าเวลาและตระเตรียมความพร้อมในช่วงก่อนฟ้าสาง No.4 Guest House (นัมเบอร์ 4 เกรสท์เฮ้าส์) บ้านไม้สีแดงสองชั้นเป็นสถานที่พักของพวกเราในช่วงเช้ามืด ซึ่งเอ็ด แม่ปิง ได้ผสานการมาเยือนของพวกเราไว้ล่วงหน้าแล้ว

    พี่อ๋อม ได้เป็นธุระติดต่อเรื่องการจัดหารถให้พวกเราเดินทางสู่ อ.อุ้มผาง ดินแดนดอยลอยฟ้า และให้ข้อมูลคร่าวๆ เกี่ยวกับสภาพเส้นทางอันลำบากจากอุ้มผางสู่หมู่บ้านโขะทะ หากเราเดินทางไปในช่วงที่ฝนตกอย่างนี้ รวมถึงเรื่องราวกล่าวขวัญเกี่ยวกับน้ำตกโขะทะ ที่ยิ่งใหญ่งดงามไม่แพ้น้ำตกทีลอซูอันโด่งดัง

     ผมและพลพรรคคนอื่นๆ นั่งฟังอย่างตั้งใจ และตื่นเต้นจนอยากจะเห็นอยากจะออกเดินทางไปให้ถึงโดยเร็ว ตอนนี้พวกเราต่างจิตนการกันไปไกลถึง น้ำตกโขะทะ น้ำตกที่ยิ่งใหญ่แต่ถูกปกปิดความอลังการไว้ด้วยม่านป่าแห่งขุนเขามานานแสนนาน

     สบห้วยแม่ละมุ้ง คือจุดที่ ลำห้วยแม่ละมุ้ง และ ลำห้วยแม่กลอง ซึ่งเป็นสายน้ำหลักของ อ.อุ้มผาง ไหลมาบรรจบกัน จากจุดนี้พี่อู๊ดดี้ ได้ให้พี่เหล็ก (ชื่อจริง นายดิเรก) สูบลมเข้าเรือยาง เพื่อพาพวกเราข้ามฝั่งไป จากนั้นการเดินเท้าระยะทาง 8 กม. ขึ้นลงเขาสู่หมู่บ้านโขะทะจึงได้เริ่มต้นขึ้นในช่วงบ่ายนี้เอง

     สภาพพื้นดินที่เฉอะแฉะเพราะสายฝนพึ่งมาเยี่ยมเยือนเมื่อวันวาน ทำให้การเดินยากลำบากมากขึ้น พวกเรายังโชคดีที่ได้ช้างพัง ของชาวกระเหรี่ยงในหมู่บ้านโขะทะออกมารับ เพื่อขนสัมภาระให้พวกเราได้เดินสะดวกขึ้น ตอนนี้พวกเราทุกคนคิดเหมือนกันว่า ไม่อยากให้ฝนตกลงมาซ้ำอีก เพราะจะทำให้การเดินลำบากมากยิ่งขึ้น

     เส้นทางเดินเท้าสายนี้ ชาวกระเหรี่ยงในหมู่บ้านโขะทะใช้เดินกันเป็นประจำในช่วงฤดูฝน เพื่อสัญจรออกมาสู่ตัว อ.อุ้มผาง หากเป็นช่วงฤดูแล้งรถยนต์สามารถเข้าถึงหมู่บ้านได้ แต่เส้นทางก็ทุรกันดารมากทีเดียว การเดินเท้าสู่หมู่บ้านจึงเป็นวิธีที่สะดวกที่สุด

     พี่แจ๊ค ถึงแม้จะมีขาที่ค่อนข้างยาว แต่ก็เดินช้าพอๆ กับผม เพราะมัวแต่แวะถ่ายภาพไปตลอด จึงทำให้ผมมีเพื่อนคุยระหว่างทาง พวกเราทำความเร็วได้พอๆ กับช้างที่เดินตามมา เห็นต้วมเตี้ยมๆ อยู่ข้างหลัง พักเดียวก็เดินตามพวกเราทัน ช้างเดินไปพลางถอนหายใจเสียงดัง มันคงเหนื่อยเหมือนพวกเราทุกคน ร่างที่อ้วนท้วนคงทำให้ขาทั้งสี่ของมันแบกรับน้ำหนักไว้ไม่ใช่น้อย

     เส้นทางเดินสูงชันขึ้นเรื่อย ทุกย่างก้าวต้องระมัดระวัง ผิวทางที่เฉอะแฉะทำให้ผมลื่นล้มราวกับเด็กพึ่งหัดเดิน เนื้อตัวเกรอะกรังไปด้วยโคลน ในช่วงแรกก็รู้สึกหงุดหงิดถึงความสกปรก แต่พอเข้าสู่ชั่วโมงที่สองผมก็เริ่มสนุกกับมัน เคยมีบางคนซึ่งผมจำไม่ได้ว่าใครเคยกล่าวไว้ว่า เมื่อหลีกหนีมันไม่ได้ ก็จงเป็นเพื่อนกับมันซะ คิดได้อย่างนี้แล้ว ผมก็เริ่มสนุกกับการเดินมากขึ้น จนไม่สนใจร่างที่เปื้อนโคลนอีกต่อไป

     สามชั่วโมงผ่านไป ความเหนื่อยล้าเริ่มทวีมากขึ้น พี่จืด พี่อู๊ดดี้ เอ็ด แม่ปิง เริ่มออกหน้าไปก่อนแต่ก็ไม่ไกลกันนัก ช่วงนี้ทุกคนต้องเร่งฝีเท้ากันมากขึ้นเพราะท้องฟ้าเริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมาแล้ว ผมต้องเก็บกระเป๋าอุปกรณ์ถ่ายภาพลงในกระเป๋ากันน้ำ จากที่เคยแวะถ่ายภาพดอกไม้ ต้นไม้ริมทาง ต้องเดินผ่านเลยไปด้วยความเสียดาย แล้วสายฝนก็ตกหนักขึ้นอย่างรวดเร็ว พวกเราทุกคนไม่กังวลกับเรื่องเปียกปอน เพราะตอนนี้ไม่สามารถหลีกหนีมันได้แล้ว

    สภาพอากาศในป่าตอนนี้ช่างฉ่ำเย็น พวกเราเหน็บหนาวถึงแม้จะเหนื่อยล้า พี่ต่ายเริ่มเป็นตะคิวที่ขาขวา ต้องหยุดพักการเดินไปพักหนึ่ง พี่อู๊ดดี้บอกว่าอีกไม่ไกลก็จะถึงลำห้วย นั่นแสดงว่าจะถึงหมู่บ้านโขะทะ คำว่า อีกไม่ไกล ทำให้พวกเรารีบตัดสินใจเดินต่อ อาการของพี่ต่ายเริ่มดีขึ้น โดยการหยุดพักเป็นระยะๆ

หมู่บ้านโขะทะ      เสียงน้ำไหลในลำห้วย ทำให้พวกเรายิ้มออกมาพร้อมกัน ถึงแล้ว ผมตะโกนออกมาด้วยความดีใจ สายน้ำใสไหลจากทางขวาไปซ้าย ตรงหน้าเรามีสะพานข้ามลำห้วย และป้ายเขียนไว้ว่า หมู่บ้านโขะทะ ผมยืนทอดอารมณ์ชมสายน้ำอยู่ได้ไมนานทั้งที่ฝนเริ่มหยุดราวกับธรรมชาติต้องการแกล้งทดสอบกำลังใจกับเรา

    พี่เหล็ก สตาฟจากตูกะสู คอทเทจ เป็นคนที่เดินมาถึงก่อน แล้วเข้าแคมป์ที่พักเพื่อเร่งรีบจัดเตรียมอาหารอย่างคนที่เป็นงาน ไม่น่าเชื่อว่า ชายหนุ่มอายุผู้มีอัธยาศัยตลกโปกฮา จะทำงานด้านการครัวได้คล่องแคล่วว่องไว ทั้งที่อุปกรณ์ต่างๆ ก็ไม่ถือว่าจะสะดวกสบายเหมือนอยู่ที่บ้าน และพี่เหล็ก นี่ก็คือพ่อครัว และคนนำทางคนสำคัญของพวกเราในทริปนี้

     ที่หมู่บ้านโขะทะ พวกเรามีที่พักค่อนข้างสะดวกสบายตามวิสัยของคนมาเที่ยวบ้านป่า เข้ากับธรรมชาติ และดูกลมกลืนไปกับสภาพหมู่บ้าน ทั้งนี้เพราะพี่อู๊ดดี้จัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งจัดเป็นแคมป์ไว้เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวทั่วไปที่ต้องการเดินทางมายังหมู่บ้านโขะทะ

     พวกเราอาบน้ำในห้องน้ำข้างที่พักที่มีอยู่ 2 ห้อง ถึงแม้เวลาตอนนี้เกือบ 6 โมงเย็น แต่ก็ทำให้พวกเราหนาวจนสั่นสะท้าน พี่จืด พี่ปีอบ และพี่แจ๊ค ที่รอคิวเข้าห้องน้ำก็ฆ่าเวลาด้วยการไปเดินเที่ยวชมหมู่บ้าน ซึ่งผมก็ได้ตามไปหลังจาบน้ำเสร็จ

     ที่นี่มีเซเว่นด้วยว่ะ นุ พี่จืด บอกผม ผมยิ้มเพราะรู้ว่ายังไงก็คงเป็นไปไม่ได้แน่ ที่หมู่บ้านเล็กๆ กลางป่าเขาอย่างนี้จะมีเซเว่น แต่ก็อดเดินไปตามทางที่พี่จืดชี้ไปไม่ได้ ด้วยความอยากรู้ และต้องการเดินเล่นจึงเดินตามรอยไป

     พี่จืด ไม่ได้โกหก ที่หมู่บ้านโขะทะ มีเซเว่นจริงๆ ด้วย แต่หน้าตาของร้าน และสินค้าภายในร้านไม่ได้เหมือนเซเว่นของแท้เลยแม้แต่น้อย ร้านเซเว่นของหมู่บ้านโขะทะ ก็คือร้านขายของโชห่วยเล็กๆ มีอาหารแห้ง พวกอาหารกระป๋อง บะหมี่สำเร็จรูป น้ำปลา ขนมขบเคี้ยวนิดหน่อย มีน้ำอัดลม แต่ไม่มีน้ำแข็ง หรือตู้เย็น ที่สำคัญหน้าร้านเขียนไว้ว่า seven eleven พี่จืด ไม่ได้โกหกจริงๆ ด้วย

     อย่ากระนั้นเลย...มาถึงแล้ว ผมก็ทำการตุนอาหารแห้งเพิ่มขึ้นอีกหน่อย ตามประสาคนกินง่าย อยู่ง่าย แต่หลายคนชอบว่าผมว่า กินยาก อยู่ยาก ผมก็มักจะแย้งเสมอว่า ผมน่ะ กินง่าย อยู่ง่าย เพราะชอบกินอะไรที่ง่าย เช่น ไข่ดาว , ไข่เจียว , ไข่ต้ม , เนื้อ หมู ย่าง , หรือมาม่าดิบกับข้าวสวยร้อนๆ ก็อยู่ได้แล้ว (เมนูหลังนี่ ต้องลองซะให้ได้เลยนะครับ อร่อยแบบง่ายๆ)

     ในวงข้าวมื้อค่ำ พวกเราเนื้อตัวสะอาดมาล้อมวงกัน ฝีมือพี่เหล็ก ต่างถูกทุกคนชิมและชม แต่ท่าทางพี่เหล็กแกไม่ได้เขินเลยแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะมีคนชมอยู่บ่อย ผมแอบนึกในใจดังๆ ว่า ทำกับข้าวอร่อยอย่างนี้นี่เอง ถึงมีเมีย 4 ลูกอีก 5 (ผ่านไปอุ้มผาง ก็อย่าไปแซวแกนะ แกอาย...)

     หลังมื้อค่ำพวกเรายังคงนั่งล้อมวงกันต่อในแคมป์ที่ปลูกสร้างด้วยไม่ไผ่ และมีหลังคาที่ทำจากใบตองตึง เสื้อผ้าที่ใส่มาถูกซักน้ำเปล่าแล้วผึ่งไว้ วันพรุ่งนี้เราจะต้องใส่ต่อ คงมีแต่พี่ป๊อบเท่านั้นที่มีเสื้อตัวใหม่ใส่ รองเท้าคืออุปกรณ์สำคัญของการเดินป่า รองเท้าที่ใส่สบายและไม่ลื่นเวลาเดินจะเป็นรองเท้าที่ดีมาก ไม่จำเป็นต้องใช้ของที่ราคาแพง