ชินจ่าว เวียดนาม ท่องสามแดนดิน ถิ่นมรดกโลก (ตอนจบ)

ชินจ่าว เวียดนาม ท่องสามแดนดิน ถิ่นมรดกโลก (ตอนจบ)

ชินจ่าว เวียดนาม ท่องสามแดนดิน ถิ่นมรดกโลก (ตอนจบ)
แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook

ชินจ่าว เวียดนาม ท่อง ๓ แดนดิน ถิ่นมรดกโลก

ตอนจบ เว้ ฮอยอัน ดานัง พิพิธภัณฑ์มีชีวิต ... ป้าอ้น เจ้าเก่า

โดย...ป้าอ้น (เจ้าเก่า มาแล้ววว)  สิงหาคม ๒๕๔๙

เช้าวันรุ่งขึ้น คณะของเรายังอยู่ที่เมืองฮานอย โดยได้เดินทางไปยัง จตุรัสบาดินห์ (Ba Dinh Square ) อันเป็นที่ตั้งของอนุสรณ์สถานของท่านประธานาธิบดีโฮจิมินห์  และสถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมอีกหลายแห่ง คือ
สุสานประธานาธิบดีโฮจิมินห์ ที่ได้สร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๑๘ เพื่อเป็นการรำลึกถึงท่านโฮจิมินห์ประธานาธิบดีคนแรก ผู้เป็นที่เคารพรักยิ่งของชาวเวียดนาม คนไทยมักเรียกท่านว่า ลุงโฮ สุสานนี้สร้างด้วยหินอ่อน และหินแกรนิตสีเทา สูง ๒๑ เมตร ภายในสุสานจะมีห้องโถงใหญ่ ซึ่งตรงกลางจะมีโลงแก้วครอบศพของลุงโฮที่มองดูคล้ายคนนอนหลับตั้งอยู่บนแท่นหิน และมีทหารกองเกียรติยศในชุดสีขาว  ถือดาบปลายปืนยืนรักษาการณ์อยู่โดยรอบ อากาศข้างในจะเปิดแอร์เย็นเจี๊ยบ ผู้ที่จะมาเยี่ยมคารวะศพลุงโฮ จะเดินไหลไปตามทางเดินแคบๆในลักษณะ One way ผ่านโลงแก้วดังกล่าว พอมองเห็นศพลุงโฮได้แว่บหนึ่ง ทหารก็จะคอยสั่งให้รีบเดิน เพื่อให้คนหลังได้ดูต่อไป เพราะแต่ละวัน จะมีทั้งนักท่องเที่ยว และชาวเวียดนามมาเยี่ยมชมและเคารพศพลุงโฮไม่น้อย และที่นี่ห้ามนำกล้องหรือกระเป๋าสะพายเข้าไปในอาคารเด็ดขาด ต้องฝากไกด์เอาไว้

อันที่จริง ลุงโฮ หรือท่านประธานาธิบดีโฮจิมินห์ เมื่อตายไปเมื่อวันที่ ๒ กันยายน พ.ศ.๒๕๑๒ ท่านได้สั่งนักสั่งหนาให้เผาศพท่าน แต่รัฐบาลเวียดนามไม่ยอม สุสานแห่งนี้จึงได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเก็บศพของท่าน พร้อมทั้งได้ขอให้รัฐบาลรัสเซียมิตรประเทศของเวียดนาม ดองศพของลุงโฮให้ เพราะการดองศพให้มีลักษณะคล้ายคนนอนหลับที่เราเห็นจากศพลุงโฮ เป็นตัวอย่างนี้ ถือเป็นความก้าวหน้าและความลับทางการแพทย์ของรัสเซีย ที่แพทย์ทางซีกโลกตะวันตกยังไม่มีความชำนาญเท่า และแต่ละปีทุก ๓ เดือนประมาณเดือนตุลาคม-ธันวาคม ศพลุงโฮจะถูกนำกลับไปรัสเซียเพื่อรอรับการเปลี่ยนน้ำยาและทำความสะอาดใหม่ เพื่อให้ร่างของท่านมีอายุไปชั่วนิรันดร์ ตราบเท่าที่ชาวเวียดนามยังรักบูชาท่านอยู่ แต่ปัจจุบัน ไกด์เล่าว่าผู้เชี่ยวชาญรัสเซียจะเดินทางมาทำการเปลี่ยนน้ำยาให้ที่เวียดนามเลย ดังนั้น ใครไปช่วงนั้นก็จะมิได้เห็นท่าน รวมถึงวันจันทร์ และวันศุกร์ที่เขาปิดสุสานด้วย ดังนั้น ใครอยากไปชมต้องดูวันให้ดี

ตอนที่พวกเราได้เข้าไปเคารพศพลุงโฮที่สุสานนั้น โชคดีที่ว่าคุณถังไกด์ของเราได้แนะนำว่า เขารู้จักกับคนที่นั่น หากเราไม่อยากไปเข้าคิวต่อแถวยาวเหยียดแบบนักท่องเที่ยวทั่วไป  ก็ให้ไปเป็นแขกเกียรติยศโดยถือหรีดไปคารวะ เสียค่าหรีดเพียง ๖๐๐ บาท ซึ่งพวกเราก็ยินดี เมื่อไปถึงจึงตั้งเป็น ๒ แถว มีทหารมานำ เอาหรีดไปเคารพหน้าสุสาน และให้เข้าไปเยี่ยมคารวะศพลุงโฮได้โดยไม่ต้องไปต่อแถวให้เสียเวลา
จากนั้น เราจึงไปเดินไปชมทำเนียบประธานาธิบดี ที่เป็นตึกสีเหลืองสด ซึ่งปัจจุบันใช้เป็นที่รับรองแขกบ้านแขกเมือง 
เดินต่อไปอีกหน่อย ก็จะถึงบ้านพักของลุงโฮทั้งเก่าและใหม่ โดยเฉพาะบ้านที่เคยพำนักอยู่ในช่วงพ.ศ. ๒๕๐๑-๒๕๑๒ เป็นบ้านที่สร้างด้วยไม้ทั้งหลัง ยกพื้นด้วยเสาสูง ชั้นล่างโปร่งไม่มีผนัง เป็นที่พักผ่อนและต้อนรับแขก ชั้นบนสุดมีห้องสมุด ห้องทำงาน และห้องนอน เป็นบ้านที่เรียบง่าย สมถะ สมกับเป็นแบบอย่างที่ดี จนชาวเวียดนามได้ยกย่องให้ท่านเป็น บิดาของประเทศเวียดนาม
ตลอดชีวิตของท่าน ไม่เคยใส่สูท และเป็นคนประหยัด ท่านบอกว่า ข้อไม่ดีของท่าน ที่ไม่อยากให้ชาวเวียดนามเอาเป็นแบบอย่างคือ ๑.สูบบุหรี่ และ ๒.ไม่แต่งงาน (เพราะชีวิตของท่านได้อุทิศเพื่อบ้านเมืองไปแล้ว)
เมื่อเดินมาอีกหน่อย เราก็จะพบ เจดีย์เสาเดียว ซึ่งมีลักษณะเป็นศาลาเก๋งจีนสร้างด้วยไม้ ตั้งอยู่บนต้นเสาต้นเดียว ปักอยู่กลางสระบัว อายุกว่า ๙๐๐ ปี ภายในเป็นที่ประดิษฐานของเจ้าแม่กวนอิน ๑๐ กร ตามตำนานเล่าว่า พระมหากษัตริย์พระองค์หนึ่ง อยากได้พระราชโอรสมาก และรอมานานก็ไม่สมหวังสักที จนวันหนึ่งได้สุบินเห็นพระโพธิสัตว์กวนอิมปรากฏองค์อยู่กลางสระบัว และประทานพระโอรสมาให้ หลังจากนั้นไม่นาน ก็ทรงมีพระราชโอรสสมปรารถนา จึงได้สร้างวัดแห่งนี้กลางสระบัวเพื่อถวายเป็นราชสักการะ 
หลังจากไปไหว้เจ้าแม่กวนอิมแล้ว พวกเราก็เดินต่อไปยังพิพิธภัณฑ์โฮจิมินห์ ที่ออกแบบและก่อสร้างโดยช่างจากรัสเซีย เป็นสถานที่เก็บรวบรวมเรื่องราวต่างๆ ของลุงโฮ ตั้งแต่เด็กจนเติบใหญ่ และขั้นตอนการปฏิวัติ การกอบกู้เอกราช จวบจนวาระสุดท้ายของท่าน
มีข้อสังเกตอย่างหนึ่งที่ไกด์ของเราเล่าให้ฟังว่า ที่ฮานอยนี้ เราจะเห็นบ้านทาสีเพียงด้านหน้าและด้านหลัง โดยปล่อยให้ด้านข้างเปลือยแบบไม่ทาไว้ ด้วยเหตุผลว่า เพื่อความประหยัด เพราะเพื่อนบ้านที่จะมาปลูกติดกัน กำแพงต้องชิดติดกันอยู่แล้ว ถ้าทาไปก็จะเสียเปล่า และบ้านที่นี่ส่วนใหญ่จะทาสีเหลือง เนื่องจากเหตุผล ๓ ประการ คือ ข้อแรก เป็นสไตล์ฝรั่งเศส ข้อสอง อากาศที่นี่ชื้น ฝนตกชุก ขึ้นราได้ง่าย ทาสีอื่นจะเห็นชัด ข้อสาม เมื่อฤดูหนาว อากาศมัวซัว สีเหลืองจะทำให้บ้านดูสว่างสดใส

จากฮานอย เราได้ออกเดินทางไปเมืองเว้ โดยสายการบินภายในประเทศ ใช้เวลาบินเพียง ๑ ชม. ๑๐ นาทีก็ถึงที่หมาย เมืองเว้นี้ได้ชื่อว่าเป็น มรดกโลกทางวัฒนธรรมอีกแห่งหนึ่งของเวียดนาม ด้วยว่านอกจากจะเป็นถิ่นกำเนิดของกษัตริย์ราชวงศ์เหวียนแล้ว ยังเป็นที่ตั้งพระราชฐานโบราณของกษัตริย์ราชวงศ์นี้อีกด้วย ซึ่งบรรดาปราสาท สวน และสุสานอันวิจิตรบรรจงเหล่านี้ตั้งอยู่สองฝั่งของแม่น้ำหอมที่เรียกว่า Perfume River กล่าวกันว่าที่เรียกชื่อว่า แม่น้ำหอม เพราะมีหญ้าชนิดหนึ่งที่มีกลิ่นหอมขึ้นบริเวณแม่น้ำแห่งนี้ ปัจจุบันไม่ทราบว่ายังมีอยู่หรือไม่ เมืองเว้นี้มีจักรพรรดิครองราชย์ระยะสั้นๆ หลายพระองค์ และองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์เหวียนคือ จักรพรรดิเบ๋าได่ ที่ได้สละราชบัลลังก์เมื่อถูกยึดครองโดยญี่ปุ่นเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๘๘

เมื่อถึงเมืองเว้ คณะเราได้เดินทางไปเยี่ยมชมพระราชวังเว้ ที่อยู่กลางใจเมือง ที่พระราชวังแห่งนี้ กล่าวกันว่าเคยเป็นที่ประทับของจักรพรรดิถึง ๑๓ พระองค์  ลักษณะพระราชวังดังกล่าวหากใครเคยไปพระราชวังต้องห้ามของจีนที่ปักกิ่ง ก็พอจะนึกภาพออก เพราะคล้ายๆ กัน 
ภายในจะมีกำแพงถึง ๓ ชั้น เมื่อผ่านกำแพงชั้นที่สองเข้าไป เราจะเห็นปืนใหญ่ตั้งอยู่สองฝั่งทางเข้า  ฝั่งหนึ่งมี ๔ กระบอกแทน ๔ ฤดู คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว ส่วนอีกฝั่งหนึ่งมี ๕ กระบอกแทนธาตุทั้ง ๕ ได้แก่ ดิน น้ำ ไฟ ไม้ และ โลหะ 

ภายในพระราชฐานจะแบ่งออกเป็นท้องพระโรง  พระตำหนักฝ่ายหน้า และพระตำหนักฝ่ายใน อันเป็นที่พระมเหสีและพระสนมอยู่ ซึ่งว่ากันว่ามีพระสนมอยู่ถึง ๕๐๐ กว่าองค์ ดังนั้น พระราชวังดังกล่าวจึงมีเนื้อที่กว้างขวางมาก โดยดูได้จากผังเดิมที่แสดงไว้ แต่ปัจจุบันอาคารต่างๆ ทรุดโทรมไปมาก และเหลือเพียงแต่ซากปรักหักพังเป็นส่วนใหญ่ ที่นี่เขามีบริการให้ใส่ชุดจักรพรรดิ พระมเหสี และพระสนมเพื่อถ่ายภาพเป็นที่ระลึกด้วย ราคาค่ารูปพร้อมชุดเพียงคนละ ๕๐ บาทเท่านั้น พวกเราหลายคนก็ได้ลองใช้บริการดู ได้เต๊ะท่าถ่ายรูปเป็นที่สนุกสนาน บางคนเดินขึ้นบัลลังก์ยังไม่ทันได้ถ่าย ก็เกือบหกล้มตกบัลลังก์เพราะชุดยาวรุ่มร่าม ก็เลยถูกเพื่อนฝูงลดยศหดตำแหน่ง โดยแต่เดิมว่าจะให้เป็นฮองเฮา ก็เหลือเพียงแค่เป็นพระราชโอรสเท่านั้น

ในวันต่อมา พวกเราก็ได้ลงเรือหัวมังกรที่มีสีสันฉูดฉาดสวยงามท่องไปตามลำน้ำหอม หรือที่ชาวเวียดนามเรียก แม่น้ำเฮือง ตลอดเส้นทางสองฟากฝั่ง จะรู้สึกเย็นสบาย เพราะสายลมที่พัดมาเอื่อยๆ  และทัศนียภาพที่มองดูสงบ มีชาวบ้านออกมาจับปลาบ้างตามลำน้ำ 
หลังจากล่องผ่านสะพานประวัติศาสตร์สมัยสงครามที่กลางคืนจะติดแสงสีสลับไฟให้งดงาม และผ่านพระราชวังที่ได้ไปเยี่ยมชมเมื่อเย็นวานแล้ว  พวกเราก็ขึ้นฝั่ง ณ วัดเทียนมู่ หรือวัดเทพธิดาราม แวะชมเจดีย์สูง ๗ ชั้นที่สวยงาม และเก่าแก่ของวัด ที่ถือว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองที่สำคัญของเวียดนาม
เจดีย์ที่ว่านี้ แต่ละชั้นจะมีพระพุทธรูปทองคำประดิษฐานอยู่  แต่เรามองไปก็ไม่เห็น ข้างๆ เจดีย์จะมีระฆังทองแดงยักษ์หนักกว่า ๒ ตันตั้งอยู่ ส่วนอีกข้างจะมีแผ่นศิลาจารึกตั้งอยู่บนหลังเต่าหินที่มีขนาดใหญ่ และรอบๆ จะมีตุ๊กตาหินแกะสลักอยู่ด้วย
ที่สำคัญวัดนี้มีรถเก๋งประวัติศาสตร์ที่อดีตเจ้าอาวาสนาม ทิด กว๋าง ดิ๊ก (Tich Quang Duc) ได้ขับรถออสติน หมายเลข DBA 559 ไปประท้วงประธานาธิบดีโง ดิน เดียมห์ ที่บังคับให้ชาวบ้านนับถือศาสนาคริสต์  แทนศาสนาเดิม โดยท่านได้เดินทางไปประท้วงที่เมืองไซง่อน หรือโฮจิมินห์ซิตี้ในปัจจุบัน โดยได้จุดเผาตนเองเมื่อวันที่ ๑๖ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๐๖ ปรากฏร่างกายของท่านเผาไหม้หมด ยกเว้น หัวใจ ที่ไม่ไหม้ 
ผลที่สุดประธานาธิบดีโง ดิน เดียมห์ต้องยอมแพ้ เลิกบังคับชาวบ้าน ศิษย์ท่านได้นำศพ และหัวใจของท่านกลับมาใส่ในสถูปทองคำ ตั้งอยู่ด้านหลังวัดแห่งนี้  พร้อมทั้งเก็บรถประวัติศาสตร์คันดังกล่าว ให้คนที่ไปเยี่ยมชมวัดได้เห็นถึงวีรกรรมอันกล้าหาญของอดีตเจ้าอาวาสท่านนี้

จากวัดเทียนมู่ เราก็ได้เดินทางต่อไปยัง สุสานไคดิงห์ ซึ่งตั้งอยู่ในจุดที่มีภูมิทัศน์สวยงามถูกต้องตามหลักฮวงจุ้ย และมีสถาปัตยกรรมผสมผสานระหว่างตะวันออกและตะวันตก เนื่องจากอากาศที่ร้อนมาก ทำให้พวกเราเดินชมที่นี่อย่างรวดเร็ว จึงไม่ค่อยได้สังเกตเห็นอะไรมากนัก นอกจากบริเวณที่สุดของสุสานบนเนินเขา ไกด์บอกว่าเป็นที่ฝังพระศพของกษัตริย์องค์ที่ ๒ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ตรงไหนแน่

จากเมืองเว้ พวกเราได้นั่งรถต่อไปยัง เมืองฮอยอัน เมืองมรดกโลกทางวัฒนธรรม แห่งที่สามที่เราจะไปในครั้งนี้ โดยเส้นทางไปสู่เมืองฮอยอัน จะต้องผ่านเมืองดานังก่อน โดยลอดผ่านอุโมงค์ที่ชื่อว่า ไห่หวัน (Hai Van Tunnel) ซึ่งแปลได้ว่า ทะเลเมฆ ที่มีความยาวถึง ๖,๒๗๔ เมตร หรือ ๖ กิโลเมตรเศษ เพิ่งเปิดใช้เมื่อไม่นานมานี้เอง
อุโมงค์ดังกล่าวทำให้ย่นระยะทางไม่ต้องขับรถอ้อมเขาไปได้ถึง ๒๒ กิโลเมตร แต่รถบรรทุกสัตว์และมอเตอร์ไซด์เขาห้ามเข้า ภายในอุโมงค์ค่อนข้างกว้างขวาง และหากมีเหตุฉุกเฉิน เขาก็มีทางออกไปอุโมงค์สำรองอีกด้านด้วย หากใครคิดจะกลั้นใจลอดผ่านอุโมงค์ เพื่ออธิษฐานขอให้สมปรารถนา แบบลอดอุโมงค์หรือข้ามสะพานมหาชัยบ้านเราแล้วละก้อ สงสัยได้สมหวังชาติหน้าแน่ เพราะอุโมงค์ยาวมาก ลั้นใจก็ได้ตายกันพอดี
เมืองฮอยอัน เป็นเมืองท่าเก่าแก่อันลือชื่อ และมีความสำคัญที่สุดแห่งหนึ่งของเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ในสมัยศตวรรษที่ ๑๖-๑๗ โดยจะมีพ่อค้าชาวจีน ญี่ปุ่น และโปรตุเกสมาจอดเรือขนถ่าย และแลกเปลี่ยนสินค้าที่นี่ จนราวศตวรรษที่ ๑๙ เมื่อปากแม่น้ำทูโบอันเป็นที่ตั้งเมืองแห่งนี้ เกิดตื้นเขิน ทำให้การสัญจรทางน้ำไม่สะดวก
เมืองท่าดานังจึงถูกสร้างขึ้นมาแทนที่ ปัจจุบันเมืองฮอยอันยังคงอนุรักษ์อาคารบ้านเมือง วัดวา อาราม แม่น้ำ สะพานแบบเดิมไว้ได้เป็นอย่างดี จนทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกเหมือนได้ย้อนยุคไปสู่สมัยโบราน และทำให้เมืองนี้ได้รับสมญาว่า พิพิธภัณฑ์มีชีวิต
เมื่อไปถึงเมืองฮอยอัน เป็นเวลาเย็นพอสมควร ซึ่งที่จริงก็เป็นเวลาที่เหมาะอย่างยิ่งต่อการเดินเท้าเที่ยวชมแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแห่งนี้ เพราะเมื่อข้ามสะพานญี่ปุ่น อันเป็นสะพานโค้งมีหลังคามุงด้วยกระเบื้องที่ชุมชนญี่ปุ่นมาสร้างไว้ตั้งแต่ศตวรรษที่ ๑๗ และเป็นสัญลักษณ์เด่นอีกแห่งของเมืองนี้ 
แล้ว เดินไปไปตามถนนสายเล็กๆ ในเมืองฮอยอัน  เราจะพบบ้านแบบญี่ปุ่น แบบจีนโบราณสองชั้น วัดวาอาราม ศาลเจ้า ฯลฯ และบ้านเรือนที่สลักด้วยลวดลายไม้อันวิจิตรตามแบบศิลปะเวียดนาม จีน ญี่ปุ่น ที่ทำให้บ้านแต่ละหลังงามแปลกตาไปคนละแบบ แต่ที่เหมือนกันคือ หน้าบ้านทุกแห่งจะเป็นร้านขายของที่ระลึกแก่นักท่องเที่ยว ซึ่งมีอยู่อย่างหลากหลาย ตั้งแต่ถ้วย ชาม เซรามิก เครื่องเงิน เสื้อผ้า ไม้แกะสลักต่างๆ ฯลฯ
และที่โดดเด่นคือ ภาพศิลปะสมัยใหม่ของศิลปินรุ่นใหม่ที่วางขายในแกลลอรี่เล็กๆ เป็นระยะๆ แต่ที่น่าเสียดาย คือ ตอนที่เราไป เป็นช่วงที่ฮอยอันกำลังขุดปรับปรุงถนนในเมือง ทำให้ต้องคอยเดินหลบหลุม และรถมอเตอร์ไซด์ที่ยังวิ่งเข้าออกอยู่ตลอดเวลา กอปรกับฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย ทำให้ฮอยอัน เมืองโบราณในฝันของพวกเรา กลายเป็นฝันสลายไปไม่น้อย
ในวันที่ห้าของการเดินทาง พวกเราได้ออกเดินทางจากฮอยอัน เมืองเก่าที่หลายคนพยายามมองหาหอนาฬิกาที่หนุ่มยูริก พระเอกในเรื่อง ฮอยอันฉันรักเธอ เจอกับเฮืองมาย นางเอกสาวชาวเวียดนาม แต่เนื่องจากคุณทองสุข ไกด์ท้องถิ่นที่นี่ของเรา ไม่ได้ดูละครเรื่องนี้ ก็เลยตอบพวกเราไม่ถูกว่ามีหอนี้อยู่จริงหรือไม่ และอยู่ที่ไหน พวกเราเลยต้องหยุดความอยากรู้อยากเห็นไว้ และนั่งรถกลับไปยังเมืองดานัง เมืองท่าแห่งใหม่ที่ตั้งอยู่ตอนกลางของประเทศเวียดนาม โดยระหว่างทางคณะของเราก็ได้แวะที่ หมู่บ้านแกะสลักหินอ่อนนอนเนื๊อก เพื่อเลือกซื้อของที่ระลึกกลับไปฝากญาติสนิทมิตรสหายทางบ้าน ที่จริงเขาจะพาเราชมโรงงานแกะสลักหินที่มีฝีมือ แต่เนื่องจากฝุ่นจากการแกะหินฟุ้งกระจายมาก และราคาก็แพงสมกับฝีมือ พวกเราจึงขอเปลี่ยนไปดู ไปซื้อสินค้าแกะสลักหินชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ราคาสมกับกระเป๋าของเราแทน
เมืองดานัง นี้เรียกได้ว่าเป็นเมืองท่า ที่เป็นศูนย์กลางการค้าและบริการที่เชื่อมโยงระหว่างเวียดนาม ลาว ไทยและพม่าที่มีศักยภาพมากในด้านคมนาคม การขนส่ง และท่าเรือน้ำลึก อีกทั้งมีสนามบินนานาชาติ ที่ตั้งอยู่ห่างจากเว้ อันเป็นเมืองหลวงเก่าลงมาทางใต้เพียง ๑๐๐ กิโลเมตรเท่านั้น และเป็นอีกเมืองหนึ่งที่มีนักท่องเที่ยวมาเยือนตลอดปี 

คุณทองสุขไกด์ที่เป็นคนเมืองดานัง ดูจะภาคภูมิใจกับเมืองของตนมาก เพราะผู้ว่าฯของเมืองนี้ที่มีชื่อว่า ท่านเหงียน บาทัน มาจากการเลือกตั้ง เป็นผู้ว่าฯที่มีวิสัยทัศน์และบริหารงานเก่งมาก เขาได้วางกฎเหล็กไว้ว่าที่เมืองดานังนี้จะต้องไม่มี ๕ อย่าง ต่อไปนี้ คือ

๑.ไม่มีขอทาน ๒.ไม่มีการวิ่งราว ๓.ไม่มีการพนัน ๔.ไม่มียาเสพติด และ ๕.ไม่มีโสเภณี

ซึ่งคุณทองสุขบอกว่า ท่านผู้ว่าฯได้แถลงเป็นนโยบายและก็รณรงค์อย่างจริงจัง จนได้ผลตามที่ท่านว่าไว้ และท่านก็ได้รับเลือกมาเป็นสมัยที่สองแล้ว ที่นี่เราได้เห็นเรือจับปลาหมึกที่แปลกตามาก คือเป็นกระออมขนาดใหญ่สานจากไม้ที่น่าจะเป็นไม้ไผ่ แล้วชันยาไว้ ชาวประมงจะนำติดไปกับเรือใหญ่ ไว้ลงทะเลจับปลาหมึก กระออมใบหนึ่งจุคนได้ ๕-๖ คน หรือหากใบใหญ่มากก็จุได้เป็น ๑๐ คน
ที่เมืองนี้ เราได้แวะไปชม พิพิธภัณฑ์ชาวจาม ที่ชาวฝรั่งเศสได้สร้างขึ้นเพื่อเก็บรวบรวมรูปแกะสลักหินโบราณของชาวจาม ที่จัดเป็นแหล่งสะสมสมบัติที่ล้ำค่าแห่งหนึ่งของโลก รูปแกะสลักหินที่เราเห็นในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ค่อนข้างจะสมบูรณ์มาก ส่วนใหญ่เป็นรูปแกะสลักของเทพเจ้า และเทพมารดาในศาสนาฮินดู เช่น พระศิวะ พระนารายณ์ พระอุมา พระลักษมี และพระพิฆเนศร์ เป็นต้น 
ที่ข้างพิพิธภัณฑ์จะมีร้านขายของที่ระลึกเป็นผ้าปัก ซึ่งเป็นงานฝีมือที่ประณีตอีกอย่างของชาวเวียดนาม เขาปักเป็นรูปประมุข และผู้นำหลายประเทศ รวมทั้งมีภาพปักรูป ในหลวงของเราด้วย

หลังจากเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์จามแล้ว คณะของเราก็บินจากดานังกลับมายังฮานอยเมืองหลวงอีกครั้ง เพื่อให้ชาวคณะได้ละลายทรัพย์ ณ ถนน ๓๖ สายที่กล่าวข้างต้น หลายคนที่ยังเหลือเงินโด่งอีกมาก เพราะแลกไว้แยะ ก็รีบจับจ่ายใช้สอยแบบเต็มที่ กะว่าอย่างมากก็จะเหลือเพียงเหรียญโด่งราคาไม่กี่ร้อยกี่พันเป็นของที่ระลึกก็พอ อันที่จริงของที่ระลึกหลายอย่างในเวียดนาม จะว่าไปแล้วก็คล้ายๆ กัน และหาซื้อได้ทั่วไปทุกสถานที่ท่องเที่ยว ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาไม้สาวชาวเวียดนาม แมกเนท(Magnet) หรือแม่เหล็กรูปตุ๊กตา กล่องไม้ กระเป๋าผ้าปักใบเล็ก/ใบใหญ่ รองเท้าสไตล์เวียดนาม หมวกและเสื้อดาวเหลืองบนพื้นแดง สัญลักษณ์ประเทศเวียดนาม และผ้าปักงานฝีมือที่เป็นรูปวิวหรือสัตว์ต่างๆ ฯลฯ ส่วนราคาก็ต่อรองกันได้ตามใจชอบ โชคดีที่ไปเที่ยวนี้ ไม่เจอแม่ค้าปากจัดเลย ผิดกับน้องที่ทำงานที่ไปก่อนหน้านี้ เล่าว่าถูกแม่ค้าว่าไล่หลัง ถ้าต่อรองแล้วไม่ถูกใจไม่ซื้อ แต่ที่เจอส่วนใหญ่จะใจดีขายให้โดยไม่ว่ากระไร สถานที่ท่องเที่ยวที่เราไปครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นฮานอย ฮอยอัน ฮาลองเบย์ เว้ และดานัง รับเงินไทยได้หมด โดยส่วนใหญ่เราก็จะให้เป็นธนบัตร แต่เพราะความงกทำให้หลายคนต้องมึนกับอัตราแลกเปลี่ยนเพราะต้องคิดหลายตลบ กลัวขาดทุน ก็เลยคิดราคาสินค้าจากเงินโด่งกลับเป็นเงินไทยบ้าง เงินโด่งกลับเป็นดอลล่าร์ แล้วคิดกลับเป็นเงินไทยอีกครั้งบ้าง ถามแม่ค้าเป็นเงินโด่ง แล้วก็ถามเทียบเป็นดอลล่าร์อีก พอเห็นว่าแพงก็คิดสาระตะกลับเป็นเงินไทยอีก จนบางคนตัวเองยังงงเอง แต่เท่าที่ดูสินค้าของที่นี่ ถือว่าราคาไม่แพง และบางอย่างก็ถูกมาก (ถ้าต่อเก่งๆ) เพียงแต่ของราคาถูกบางอย่าง คุณภาพของมันก็ตามราคาไปด้วย ดังนั้น หากซื้อมาแล้ว ไม่คงทน ก็ต้องทำใจ จะไปว่าเขาหลอกลวงคงไม่ได้ ที่ไหนๆในโลกก็เหมือนกัน ข้อสำคัญ ขอให้ของที่เราซื้อมา ไม่ว่าจะถูกหรือแพง เป็นของที่เราพอใจ ก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว เคล็ดลับของการเที่ยว คือ อย่าไปทุกข์กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เจอ จะทำให้เราท่องเที่ยวอย่างมีความสุข

หากจะถามถึงอาหารการกินในเวียดนามที่ไปครั้งนี้ ส่วนใหญ่กินตามโรงแรมและภัตตาคาร ก็ถือว่ารสชาติใช้ได้ พวกกินจืดๆ ไม่ค่อยมีปัญหา แต่ถ้าใครติด ต้องกินรสจัด หรือต้องมีพริกน้ำปลาเป็นเครื่องจิ้มก็อาจจะต้องพกพาไปเองบ้าง รวมถึงสารพัดน้ำพริกทั้งหลาย เพราะที่นี่ไม่มี หรือมีก็มิใช่แบบที่คนไทยชอบเท่าไรนัก จะว่าไปแล้วพี่ไทยเรา มีน้ำจิ้มเป็นเครื่องเคียงอาหารมากที่สุดก็ว่าได้ เพราะกินอาหารแบบหนึ่ง ก็มีน้ำจิ้มอย่างหนึ่ง เวลาคนไทยกินข้าวแต่ละมื้อ ก็เลยมีถ้วยน้ำจิ้มมากมาย อ้อ ! มีข้อสังเกตอีกอย่างคือ ตามร้านอาหารที่ไปกิน อาหารแต่ละจาน เขาจะนับชิ้นตามจำนวนคนไว้เลย เช่น ไป ๔ คน จานกุ้งก็จะมี ๔ ตัว เป็นต้นดังนั้น กรุณากินตามสิทธิ์ อย่าได้ไปเกินโควต้าคนอื่น ไม่งั้น เพื่อนอาจมองค้อน หรืออัดเราได้ ที่ไปกินส่วนของเขาเข้า

เวลาไปทัวร์เวียดนาม มีสิ่งหนึ่งที่คล้ายๆ ไปจีนคือ รถมักจะแวะจอดตามร้านค้าเพื่อให้ลูกทัวร์ได้เข้าห้องน้ำ และแวะชมสินค้าไปด้วยในตัว เพียงแต่ที่นี่ มิใช่ภาคบังคับแบบจีนที่ไกด์จะต้องลงไปเซ็นชื่อว่าได้พามาแล้ว เขาจะแวะเพียงเพื่อให้ลูกทัวร์ได้เข้าห้องน้ำเป็นส่วนใหญ่ และหากจะซื้อสินค้าก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ และหลายแห่งที่นี่ ทางร้านเขาก็จัดน้ำชา อาหารว่างให้ลองชิม หากชอบใจก็ซื้อไปเป็นของฝาก ของที่ระลึกได้ มีที่หนึ่งที่เราได้แวะ และได้เห็นเด็กพิการนั่งปักผ้าเป็นภาพวิถีชีวิตของชาวเวียดนาม รวมถึงมีรูปสัตว์ต่างๆ นานา ฝีมือละเอียดประณีตมาก มองแล้วเหมือนภาพวาด เห็นแล้วก็น่าช่วยซื้อ แต่ก็ไม่ได้ซื้อ เพราะซื้อแล้วก็ไม่ได้ใช้ ได้แต่ช่วยบริจาคเงินเล็กน้อยเข้ากองทุนที่เขาตั้งกล่องไว้เท่านั้น อ้อ ! ห้องน้ำที่เวียดนามส่วนใหญ่ค่อนข้างดี และสะอาด จะมีที่หน้าตาเหมือนส้วมจีนบ้าง ก็ที่สุสานลุงโฮ ที่ไม่มีประตู และเป็นรางยาว แต่เขาก็มีห้องน้ำที่เป็นห้องหับมิดชิดให้เลือกด้วย

หากจะถามว่ามรดกโลกทั้งสามแห่งของเวียดนามเป็นอย่างไร เมื่อเทียบกับไทย ก็คงต้องบอกว่าแม้จะได้ชื่อว่าเป็นมรดกโลกทางธรรมชาติและวัฒนธรรมคล้ายกัน แต่ลักษณะก็แตกต่างกัน เพราะอย่างฮาลองเบย์ที่มรดกโลกทางธรรมชาติ ก็มีความสวยงามและความแปลกไปในรูปแบบหนึ่ง ส่วนเมืองเว้ที่มีพระราชวังต่างๆ ก็เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่มีคุณค่าต่างออกไปอีก และก็มิใช่แบบเดียวกับอุทยานประวัติศาสตร์อย่างอยุธยา หรือสุโขทัยหรือศรีสัชนาลัยของเรา ส่วนฮอยอัน ก็เป็นเมืองโบราณ ที่มีชีวิตที่ผู้คนที่อาศัยอยู่ยังรักษาบ้านเรือนรูปแบบเดิมในสมัยก่อนไว้ได้ ซึ่งทั้งหมดต่างก็มีเอกลักษณ์ และเสน่ห์ในแบบฉบับของตัวเองที่ไม่ซ้ำกัน แต่ในความคิดเห็นส่วนตัว เห็นว่า ไม่ว่าจะเป็นมรดกโลกแบบไหน หากจะทำให้นักท่องเที่ยวเห็นคุณค่าแล้ว ไกด์ท้องถิ่นที่นำชมจะต้องมีความรู้ที่จะถ่ายทอด และควรจะมีตำนานเรื่องราวที่จะบอกกล่าว เพื่อทำให้ผู้มาเยือนสามารถจดจำสถานที่แห่งนั้นๆ ได้ด้วยความประทับใจอย่างมิรู้ลืมเลือน

วันสุดท้ายของการเดินทาง พวกเราต้องตื่นแต่ไก่โห่ ราวๆ ตี ๔ เพื่ออาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว พร้อมเตรียมตัวไปเช็คอินที่สนามบินก่อน ๗ โมงเช้า เนื่องจากเครื่องออกตอน ๙ โมงและคณะเราเป็นคณะใหญ่ ซึ่งเขาต้องเรียกตรวจทีละคน เพื่อจดว่ากระเป๋าแต่ละคนหนักเท่าไร ทำให้เสียเวลาพอสมควร แต่ที่สุดทุกคนก็ได้ขึ้นเครื่องกลับประเทศไทยโดยสวัสดิภาพ โดยมีเวียดนามเป็นอีกภาพหนึ่งที่ประทับอยู่ในความทรงจำของแต่ละคน ว่าครั้งหนึ่งในชีวิต พวกเราได้มีโอกาสไปเยือนมรดกโลกถึง ๓ แห่ง ในแผ่นดินเดียวกัน

ก่อนจบ มีโจ๊กเวียดนามเรื่องหนึ่ง ซึ่งไกด์ของน้องที่เคยไปมาเล่าให้ฟังว่า มีพ่อค้าขายหมวก(ทรงสามเหลี่ยมที่เราเห็นสาวเวียดฯใส่นั่นแหละ) คนหนึ่ง เดินๆ ขายหมวกอยู่ ปรากฏว่า พอไปถึงวัดแห่งหนึ่ง ก็มีฝูงลิงปีนลงมาหยิบหมวกที่ขายไปจนหมด เหลือเพียงใบที่เขาใส่อยู่ที่หัวเท่านั้น เขาโกรธ ทำท่าขึงขัง ลิงก็ล้อเลียนทำตาม ตอนแรกพ่อค้าทั้งตกใจทั้งโมโห แต่แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า ลิงเป็นสัตว์ที่ชอบเลียนแบบ เขาก็เลยหยิบหมวกจากหัว โยนทิ้งพื้น ลิงทั้งหลายก็ทำตาม เขาจึงรีบเก็บหมวกทั้งหมดกลับคืนมา และเล่าเรื่องนี้ต่อๆ มาให้ลูกหลานฟัง หลายปีต่อมา หลานของพ่อค้าหมวก ก็นำไปหมวกไปขายที่แห่งเดียวกันนี้ และเจอเหตุการณ์เดียวกับปู่ของเขา เขาจึงทำตามที่ปู่เคยเล่า คือ โยนหมวกลงพื้น ปรากฏว่าไม่มีลิงตัวใด ทำตามเขาเลย เขาหัวเสียมาก มองไปที่ลิงน้อยตัวหนึ่ง มันก็มองตอบ และพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า อะ อะ ลิงก็มีปู่เหมือนกัน

" ป้าอ้น "...เจ้าเก่า

      เรื่องท่องเที่ยวของป้าอ้น ชินจ่าว เวียดนาม ท่องสามแดนดิน ถิ่นมรดกโลก (ตอนแรก) เมื่อสาวไทยถูกจี้ที่ฮังการีบูดาเปสต์ เยือนแดนมังกร ท่องอุทยานมรดกโลก เที่ยวปราสาทหิน เยือนถิ่นนางอัปสรา ท่องแดนปลาดิบชิมแต่กิมจิ ตามล่าหาซากุระปะแต่ดอกบ๊วย เที่ยววัดอย่างไรให้สนุก

 

แชร์เรื่องนี้
แชร์เรื่องนี้LineTwitterFacebook